Annelise

Instagram @annelisecerchedean

Hoe ben je terecht gekomen in de Academie? Welk traject heb je afgelegd? 

Ik heb in het middelbaar op het Heilig-graf gezeten en daar KSO gedaan. Daar heb ik altijd veel met mijn handen gewerkt, dus wou ik graag een andere techniek onderzoeken. Grafisch ontwerp was dan voor mij een logische keuze. Toch noem ik mezelf niet graag grafisch ontwerper omdat dat vaak geassocieerd wordt met de commerciële wereld. Voor mij is het digitale eerder een tool dan het definitieve werk op zich. De vraag die hierbij dan ook vaak rijst is “wat zijn de grenzen bij grafisch ontwerp?”. Ik zie mezelf als kunstenaar, maar een ander misschien niet wegens de titel van grafisch ontwerper. Dit is wel iets dat ik onderzoek, werken met die grenzen, door het digitale, het manuele en het fysieke object te combineren. 

Welk project ga je presenteren bij Life Is Art Gallery?

Ik zal tijdens To Be mijn bachelor project tonen. Sinds kleins af aan heb ik eczeem op een extremer niveau dan gewoonlijk. Mijn huid is altijd iets geweest dat ik wilde verbergen omdat ik vaak de vraag kreeg wat er mis was. Als je verteld dat je eczeem hebt vragen mensen meteen of het besmettelijk is. Als kind werd dit een onzekerheid waarbij ik de gewoonte kreeg om mijn huid te verbergen onder lange mouwen, sjaals, coltruien, enzovoort. Hoe minder huid je kon zien hoe beter. 

Het startpunt van dit project was om mijn huidaandoening, van iets negatief iets positief maken. Met als onderzoeksvraag “hoe kan ik van mijn droge lelijke huid iets esthetisch of mooi maken?”. Ik deed veel onderzoek naar al bestaande projecten rond dit zelfde onderwerp waarbij ik telkens heel gelijke resultaten vond. Daarnaast begon ik spontaan met inkt mijn huid te bedrukken op papier. De bedrukkingen scande ik telkens in en verwerkte ik naar iets digitaal. 

Na veel onderzoek en experiment leerde ik mijn eczeem beter kennen met als resultaat dat mijn huid beter werd. Op dit punt had ik veel informatie en groot aantal bedrukkingen van mijn huid. Vanuit het digitaal experiment in photoshop zette ik al de drukwerken om naar verschillende patronen. De digitale verwerking resulteerde tot een grootschalige verzameling van ruwe en fijne eczeem patronen. 

De finale output is een patronenboek waarbij je een selectie van 50 patronen te zien krijgt. Op elke spread krijg je een nieuw patroon te zien waarbij er vijf verdelingen zijn met telkens een “code”. Om de codes te ontcijferen moet je de legende uitvouwen, die kan je vinden aan het einde van het boek. Elk getal staat voor een ander onderdeel dat deel maakt van het (genees)proces van eczeem. 

Daarnaast heb ik de patronen gezeefdrukt op textiel als een voorbeeld van een verwerking. Ik zou graag de patronen willen toepassen op verschillende manieren zoals kleding, gordijnen, handdoeken, bedovertrekken, enzovoort. Het uiterlijke doel is om de patronen in het dagelijks leven terug te laten komen. 

Samen met Jennifer Bogaert ga ik tentoonstelling in Life Is Art Gallery. Jennifer heeft rond hetzelfde thema haar marterproject gedaan. Het is interessant dat we beiden rond eenzelfde thema hebben gewerkt maar toch met heel verschillende uitwerkingen. Ook vertellen we ieders ons eigen verhaal waardoor het project persoonlijk word. 

Heb je het een titel geven? 

Het heet Scratch, het krabben is de oorzaak van mijn huidprobleem, maar ik vind het moeilijk om er een titel op te plakken. Zeker ook omdat het zo persoonlijk is. Het gaat over míjn huid en het is míjn verhaal. Wanneer is een titel goed en wanneer zal iedereen het begrijpen? Hoeft ook iedereen het te begrijpen? Op zich is een titel voor mij niet zo belangrijk. De legende is ook niet voor meteen zichtbaar. Dus als men echt geïnteresseerd is, zal men automatisch op zoek gaan naar een verdere betekenis. Langs de andere kant vind ik het ook geen probleem als mensen de patronen gewoonweg mooi vinden en het daar bij blijft. Dan hoef je het verhaal ook niet te weten. Ik weet over wat het gaat en waarvoor het is, en dat is ook voldoende voor mij. Het is niet mijn doel om een statement te maken. 

Het resultaat is een verzameling van patronen waar je uit kan kiezen, bijvoorbeeld voor een sjaal, gordijn, handdoek, etc. Door deze esthetisering krijgt eczeem dan ook de connotatie van iets alledaags, iets decoratiefs. Ik ga er zelf bijvoorbeeld sjaals van laten maken. Ik heb altijd veel eczeem in mijn nek gehad en draag nog altijd een sjaal om het te verbergen, maar met die sjaals leg ik er dan toch nog steeds de aandacht op. Mijn eczeem wordt dan ineens iets moois. De vraag is ook, “zien mensen mijn patronen wel?”, want voor mij is het wel eczeem, maar iemand anders kan het makkelijk beschouwen als abstracte kunst. 

Langs de andere kant ook heel symbolisch omdat andere mensen dan je huid gaan dragen.

Ja, ook wel interessant. Voor andere mensen is het dan misschien gewoon een mooie sjaal, maar voor mij krijgt dat dan opeens een erg persoonlijke dimensie. “Die persoon draagt mijn huid.” Ik wil hier ook heel ver in gaan, zoals het maken van extreem lange handschoenen. 

Wat zou je nog graag met dit project willen bereiken?

Ik had al eerder een samenwerking met AmuseeVous, die mondmaskers van mijn patronen maakten.

Je maakt eigenlijk iets van je huidaandoening dat mensen willen dragen, straf!

Ja! Het zou ook fijn zijn om een samenwerking aan te gaan met een textielfirma om de productie dan bijvoorbeeld ook uit te breiden naar handdoeken, gordijnen, bedovertrekken, etc. Verder zou het ook nog een enorme verdieping van mijn project zijn mocht ik kunnen doen wat ik voor mezelf heb gedaan. Ik heb mijn eczeem als kunst bekeken en heb het zo kunnen loslaten. Ik zou dit ook heel graag voor andere willen doen die hetzelfde ervaren. 

————————-

23 years old / Graduated in graphic design from the Royal Academy of Antwerp / Now doing the educational master

How did you end up at the Academy? What route did you take?

I went to Heilig-graf in high school and did KSO there. There, I always worked a lot with my hands, so I wanted to explore a different technique for once. Graphic design was then a logical choice for me. Yet, I don’t like to call myself a graphic designer because that is often associated with the commercial world. For me, the digital is more of a tool than the final work itself. The question that often arises is “what are the boundaries of graphic design?”. I see myself as an artist, but another might not because of my title as graphic designer. This is something I do explore, working with those boundaries, combining the digital, the manual and the physical object.

What project will you be presenting at Life Is Art Gallery?

I will be showing my undergraduate project during To Be. Since childhood, I have had eczema at a more extreme level than usual. My skin has always been something I wanted to hide because I was often asked what was wrong with it. When you tell people you have eczema they immediately ask if it is contagious. As a child this became an insecurity where I got into the habit of hiding my skin under long sleeves, scarves, turtlenecks, and so on. The less skin you could see, the better.

The starting point of this project was to turn my skin condition from something negative into something positive. With the research question “how can I turn my dry ugly skin into something aesthetic or beautiful?”. I did a lot of research on already existing projects around this same topic where I found very similar results each time. In addition, I spontaneously started to print my skin with ink on paper. Each time I scanned the prints and processed them into something digital.

After much research and experimentation I got to know my eczema better with the result that my skin got better. At this point I had a lot of information and large number of printouts of my skin. From the digital experiment in photoshop I converted all the printings to different patterns. The digital processing resulted in a large scale collection of rough and fine eczema patterns.

The final output is a pattern book where you get to see a selection of 50 patterns. On each spread you get to see a new pattern where there are five divisions each with a “code”. To decipher the codes you must unfold the legend, which can be found at the end of the book. Each number represents a different part that is part of the (healing) process of eczema.

In addition, I have screen printed the patterns on textiles as an example of processing. I would like to apply the patterns in different ways such as clothing, curtains, towels, bed covers, and so on. The outward goal is to have the patterns reflected in daily life.

Together with Jennifer Bogaert, I am going to exhibit at Life Is Art Gallery. Jennifer did her master project around the same theme. It is interesting that we both worked on the same theme but with very different effects. We also each tell our own story which makes the project personal.

Did you give it a title?

It’s called Scratch, the scratching is the cause of my skin problem, but I find it difficult to give it a title. Especially because it’s so personal. It’s about my skin and it’s my story. When is a title good and when will everyone understand it? Does everyone have to understand it? In itself, a title is not so important to me. The legend is not immediately visible. So if one is really interested, one will automatically look for a further meaning. On the other hand, I don’t mind if people just like the patterns and nothing more. Then you don’t need to know the story. I know what it is about and what it is for, and that is enough for me. It’s not my goal to make a statement.

The result is a collection of patterns you can choose from, for example for a scarf, curtain, towel, etc. Because of this aestheticization, then, eczema takes on the connotation of something everyday, something decorative. I am going to have scarves made of it myself, for example. I’ve always had a lot of eczema on my neck and still wear a scarf to hide it, but with those scarves I then still draw attention to it. My eczema then suddenly becomes something beautiful. The question is also, “do people see my patterns?”, because for me it is eczema, but someone else can easily see it as abstract art.

On the other hand, it’s also very symbolic because other people will then wear your skin.

Yes, also quite interesting. For other people it might just be a nice scarf, but for me it suddenly takes on a very personal dimension. “That person is wearing my skin.” I also want to go very far in this, like making extremely long gloves.

What else would you like to achieve with this project?

I had a previous collaboration with AmuseeVous, who made mouth masks from my patterns.

You actually make something out of your skin condition that people want to wear, remarkable!

Yes. It would also be nice to start a collaboration with a textile company to then also expand the production to, for example, towels, curtains, bed covers, etc. Furthermore, it would also be a huge deepening of my project if I could do what I have been doing for myself, for others. I have looked at my eczema as art and have been able to let it go. I would also love to do this for others who are experiencing the same thing.