Moataz

Instagram: @moataz_alqaissy

www.moatazalqaissy.com

How did you end up in this situation: how did everything lead to you here being in the studio?

Well, since I was a kid,- and this is like all the same stories in every case, drawing is an artistic part of their playing activity. I always painted and drew until I was in high school. But then I got into sports, loving football as a game watching all the tournaments with friends, good and bad friends, both of them. (Laughs) So I stopped making things for a little while, I didn’t really draw or paint until I got back to it again when I was 17 or 18 I think. I used to draw a lot of football players and sports figures for my friends. I went to the university of science and technology where I studied applied mathematics which I didn’t finish, then to the university of Baghdad to study agriculture which I dropped after two years as well right before I left Iraq in 2009.

Hmm the need for making art was always following you?

Yes I didn’t finish them both because I left Irak at that time. I was maybe 22 when I came here. So when I came here it was a bit difficult, but I had it always in my mind, I was always thinking about studying art. Every time I pass by the art academy I say to myself: ‘one day I will study there, I have to do it…’ But I didn’t have the time. I was hesitating. I had a lot of financial issues. Not until 2017, I said, you know what, I don’t care. I’m doing it. I started in 2017 until I graduated this year. But that artistic way or the way I think about art, it’s been always with me the whole time.

Do you have a feeling that you learned a lot in the academy?

Yes definitely, the feedback you get is priceless, the teachers really make you think critically about your work. They help spot the problems and how to find solutions. They’ve taught us every single possibility of executing and processing the painting technical wise and other. On top of that they’ve  taught us  how to become the judge of your own work.

I really like that. ‘’Becoming a judge of your own work’’

Yes, because it is very crucial after graduation. If you’re by yourself in your studio, there is obviously nobody to get feedback that is as competent and experienced.

What do you want to let the public know about your graduate work?

I started painting on different supports, called ‘drager’ in Dutch? I worked on cardboard in the second year, the reason is that I really wanted something that extends beyond the image itself, I never liked the feeling of the limitation of the stretched canvas on a stretcher bars because, we cancel the canvas (linen or cotton most cases), it has very small role on the visual hierarchical order. We limit ourselves to image, which is fine but as far as I’m concerned it wasn’t enough. So painting on cardboard becomes a little bit shabby and messy. It feels genuine, an extension of nature and a bit of rejection of the surrounding.

Gradually the figure starts disappearing and starts heading towards abstraction. For two reasons, first of all I don’t see the border between figurative and abstraction, I see a continuum, and in this case figures or the image were conflicting with the physicality of the work. Especially with the way I’m using the canvas, so I reshuffled  the elements of the painting trying to push the limits a little bit further. My painting started to change gradually from merely ‘paint’ applied on the surface of canvas, to the ‘canvas’ leading to this visual engagement with the viewer. Then I started cutting cardboard to make pieces and glueing them together in irregular shapes, (I was making a part of a series about displacement, home, houses and buildings, in an abstract way), the results are more tangible and rough objects, yearning to engage with the space surrounding them.

This led me to explore more and experiment with linen and cotton. I rebuilt it in the same process of making the cardboard paintings, the lock down march 2020 was the perfect time for me to experiment and try different things. In the beginning I attached pieces of the canvas together and hung them on the wall, and then I said to myself  ‘Wauw so many new possibilities can come out of this approach’. I applied different methods involving circumstances such as the weather.  I let my paintings out in the rain and the time took part in the process. And eventually I’m back to the same material that I loved, linnen. But now I can do things more differently. Canvas says so much in my work, more than paint itself. Or at least together they create my vocabulary to communicate with the public .

What are you going to show during To Be Antwerp?

I’d like to show some of my work that was exhibited during the master expo, as well as some new works but I have to make some selections before I can say for sure.

So you’re still figuring it out?

Yes indeed, because the space and the circumstances are different now, so I need to take everything into consideration before I say for sure what I’m going to show.

——–

Hoe ben je in deze situatie verzeild geraakt: hoe heeft alles ertoe geleid dat je hier in je atelier zit?

Wel, sinds kindertijd was tekenen een artistiek onderdeel van hun spelactiviteit. Ik heb altijd geschilderd en getekend tot ik op de middelbare school zat. Maar toen kreeg ik zin in sport, ik hield van voetbal en keek naar alle toernooien met vrienden, goede en slechte vrienden, allebei. (Lacht) Dus ik stopte een tijdje met dingen maken, dus ik tekende of schilderde niet echt totdat ik er weer mee begon toen ik, ik denk 17 of 18 was. Ik tekende veel voetballers en sportfiguren voor mijn vrienden. Ik ging naar de universiteit van wetenschap en technologie waar ik toegepaste wiskunde studeerde, wat ik niet heb afgemaakt. Daarna ging ik naar de universiteit van Bagdad om landbouw te studeren wat ik na twee jaar ook weer liet vallen vlak voor ik Irak verliet in 2009.

Hmm de behoefte om kunst te maken heeft je altijd gevolgd?

Ik was misschien 22 toen ik hier kwam. Dus toen ik hier kwam was het een beetje moeilijk, maar ik had het altijd in mijn gedachten, ik dacht altijd aan kunst studeren. Elke keer als ik langs de kunstacademie kwam zei ik tegen mezelf: ‘Op een dag ga ik daar studeren, ik moet het doen…’
Maar ik had de tijd niet, ik aarzelde. Ik had veel financiële problemen. Pas in 2017 zei ik: weet je wat, het kan me niet schelen. Ik ga het doen. Ik begon in 2017 tot ik dit jaar afstudeerde. Maar die artistieke manier of de manier waarop ik over kunst denk, die is de hele tijd bij me gebleven.

Je hebt het gevoel dat je veel geleerd hebt op de academie?

Ja zeker, de feedback die je krijgt is onbetaalbaar, de docenten laten je echt kritisch nadenken over je werk. Ze helpen je om problemen te herkennen en hoe je oplossingen kan vinden. Ze hebben ons mogelijkheden getoond om het schilderij technisch en anderszins uit te voeren en te verwerken. Bovendien hebben ze ons geleerd hoe je je eigen werk kan beoordelen.

Dat vind ik heel mooi.  ‘Een rechter worden van je eigen werk’.

Ja, want dat is heel cruciaal na het afstuderen. Als je alleen in je atelier zit, is er natuurlijk niemand om feedback te krijgen die even competent en ervaren is.

Wat wil je het publiek laten weten over je afstudeerwerk?

Ik ben begonnen met schilderen op een andere drager. In het tweede jaar werkte ik op karton, de reden hiervoor is dat ik echt iets wilde dat verder reikte dan het beeld zelf, ik hield nooit van het gevoel van de beperking van het opgespannen doek op een spieraam omdat we het doek negeren (linnen of katoen in de meeste gevallen), en het een zeer kleine rol speelt in de visuele hiërarchische orde, we beperken ons tot het beeld, wat prima is maar wat mij betreft niet genoeg. dus werd het schilderen op karton een beetje sjofel en rommelig, het voelde echt, een verlengstuk van de natuur en een beetje een afwijzing van de omgeving.

Geleidelijk aan begint de figuur te verdwijnen en gaat het richting abstractie, om twee redenen. Ten eerste, zie ik niet de grens tussen figuratie en abstractie, ik zie een continuüm, en in dit geval waren figuren of het beeld in strijd met de lichamelijkheid van het werk. Vooral met de manier waarop ik het doek gebruik, dus ik herschikte de elementen van het schilderij in een poging om de grenzen een beetje verder te verleggen. Mijn schilderij begon geleidelijk te veranderen van louter ‘verf’ aangebracht op het oppervlak van het doek, naar het ‘doek’ dat dit visuele engagement met de toeschouwer leidt. Toen begon ik karton te snijden om er stukken van te maken en die in onregelmatige vormen aan elkaar te lijmen (ik maakte een deel van een serie over verplaatsing, thuis, huizen en gebouwen, op een abstracte manier), de resultaten zijn meer tastbare en ruwe objecten, die verlangen naar betrokkenheid met de ruimte om hen heen.

Dit bracht me ertoe meer te verkennen en te experimenteren met linnen en katoen. Ik herbouwde het in hetzelfde proces van het maken van de kartonnen schilderijen, de lockdown maart 2020 was het perfecte moment voor mij om te experimenteren en verschillende dingen te proberen. In het begin bevestigde ik stukken van het doek aan elkaar en hing ze aan de muur, en toen zei ik tegen mezelf Wauw er kunnen zoveel nieuwe mogelijkheden uit deze aanpak voortkomen. Ik paste verschillende methodes toe waarbij omstandigheden zoals het weer een rol speelden.  Ik liet mijn schilderijen in de regen hangen en de tijd nam deel aan het proces. En uiteindelijk ben ik weer terug bij hetzelfde materiaal waar ik van hield, linnen. Maar nu kan ik het anders doen. Canvas zegt zoveel in mijn werk, meer dan verf zelf. Of in ieder geval samen de creëren mijn vocabulaire om te communiceren met het publiek .

Wat ga je tonen tijdens To Be Antwerp?

Ik zou graag wat van mijn werk tonen dat tentoongesteld werd tijdens de master expo, alsook wat nieuwe werken maar ik moet nog een selectie maken voor ik dit met zekerheid kan zeggen.

Dus je bent nog niet zo zeker wat?

Nee inderdaad. Ik laat het ook een beetje van de plaats afhangen die ik zal hebben. De omstandigheden zijn nu anders, dus ik hou daar rekening mee.