Lina

Wat beschouw jij als thuis?

Mijn vrienden zijn heel belangrijk en sfeer. Ik beschouw Antwerpen niet per se als thuis. Maar wel de mensen, de manier van omgang hier, de karakters, de manier van handelen is thuis voor mij.

Maar je kijkt er ook naar uit om naar Berlijn te gaan?

Omdat ik zo op zoek was naar anonimiteit, ja! Want ik heb hier ook op de middelbare school gezeten en op ten duur voelt het aan als een dorpje naarmate je meer mensen kent. Dus ik voel wel de behoefte om even opnieuw te beginnen. Ik heb het gevoel dat ik mijn fotografie ook eens aan andere mensen, aan een andere cultuur wil laten zien. Het was niet per se mijn plan, maar ik had ook geen idee wat ik hier nog zou doen op dit moment.

Nu zijn we op een tentoonstelling in FOMU, Antwerpen. Heb je dat gevoel hier ook?

Deze tentoonstelling is wel iets waar ik echt naar toe heb gewerkt. Ik heb vijf jaar gestudeerd aan de Academie en ik wist dat deze tentoonstelling op het einde van de master zou zijn. Hier in FOMU heb ik wel het gevoel dat je nieuwe mensen bereikt. Op de academie, dat is wel heel leuk, maar dat zijn heel vaak dezelfde mensen die komen kijken. Dat is leuk om hier te realiseren dat er mensen zijn die je nog nooit hebt gezien, daar doe je het toch wel een beetje voor. Dat je de complimenten meer gelooft, omdat het mensen zijn die je niet kent.

Kan je iets meer vertellen over je project?

Mijn project heet “Second Sun”. Ik heb twee jaar geleden een half jaar in China gewoond, dat was dankzij een uitwisseling via de Academie. In China werd er in deze periode een generator op basis van fusie-energie gebouwd. En de kern van die machine, die ontwikkelt temperaturen die tot zes keer warmer zijn dan de zon. En die machine heet “Artificial Sun”. De smog was heel confronterend in China, en dat was schrijnend zichtbaar. En zo ben ik onderzoek gaan doen naar “wat voor een effect gaat het hebben dat wij machines maken die sterker zijn dan de natuur”. 

Dat onderzoek startte ik documentaire-stijl. Maar vervolgens ben ik afgestapt van het documentaire maken, omdat ik dat heel lang heb geprobeerd om te doen maar het lukte niet echt. Daarbij heb ik een grote passie voor cinema en film en ik wist dat ik ook iets fictiefs wou doen. Dus dan ben ik daar eigenlijk beginnen schrijven aan een script, voor mijn science-fiction film over hoe mensen en dieren er binnen dit en 300 jaar uit zullen zien als gevolg van klimaatopwarming. Dit ging voornamelijk over stijgende temperaturen, of een hypothese dat er een tweede zon zou komen. Het is gebaseerd op fabeltjes en conspiracy theories. Ik vond het belangrijk dat mijn werk zich niet pretendeert als waarheid. Dat ik me niet zelf voordeed als een allesweter en ik ga vertellen van ja ik heb de toekomst gezien. Het is heel belangrijk voor mij dat mensen door hebben dat het een fictief verhaal is. Mijn artist statement is een soort van introductie naar mijn fictiefilm, wat dus eigenlijk al een beetje beschrijft dat je niet moet geloven wat ik aan het zeggen ben. Ik vond het belangrijk voor mijn research om die screenplay te schrijven. Dus iedere foto begint met een idee in mijn hoofd. Dus daar gaat veel schrijfwerk en denkwerk aan vooraf om die foto’s zo te krijgen.

Het werk is zodoende geëvolueerd als documentaire, snap shot stijl, tot mezelf tegengekomen dat ik eigenlijk super traag wil werken en alles onder controle wil hebben. Dat is iets wat ik heb geleerd na 5 jaar fotografie: ik heb graag dat alles bij elkaar hoort en fijn is uitgewerkt. In het begin kon je dat heel erg zien in mijn foto’s en uiteindelijk kan je dat zien in de manier waarop ik werk: het is zo uitgepuurd en extreem uitgewerkt, zoals een controle-freak eigenlijk. Dat is heel belangrijk geweest voor mij om te realiseren. 

En met de video, omdat het heel erg refereert naar cinema, vind ik het belangrijk dat mijn foto’s geïnterpreteerd worden als film stills. Twee foto’s naast elkaar zijn bijvoorbeeld niet hetzelfde, maar zouden geïnterpreteerd kunnen worden als film stills. En dan heb ik ook een video proberen te maken,  want ik heb ook een passie gevonden voor dat bewegend beeld. Bij deze film was het de bedoeling dat het heel oncomfortabel wordt voor de kijker. De kijker moet even stilstaan en een persoon aanschouwen die aan het zweten is, en alles gaat tegelijkertijd zo traag. 

Hoe wil je dat mensen dan verder op jouw werk reageren?

Ik vind het heel aangenaam als mensen het mooi vinden, maar ze snappen het niet. In het begin was het heel erg documentaire stijl, en dat is heel vatbaar. Terwijl met mijn fictief verhaal: dat is puur mijn verbeelding. Dan vind ik dat de perfecte respons van mensen is dat ze het niet snappen, omdat je het ook niet echt kan begrijpen.

Heb je al ideeën voor een volgend project?

De bedoeling is om met dit project verder te gaan, zeker met deze manier van werken eigenlijk. Dit onderwerp kan nog zo uitgemolken worden. Ik geef mezelf nog een twee jaar om een boek te maken. Met mijn screenplay wil ik zeker nog verder gaan, er zijn nog zoveel dingen die ik nog wil zien in dit project. Als ik kijk wat er nu hangt, is mijn gedachte dat er nog meer bij moet want er is nog zoveel gekkigheid om erbij te steken. En dat is ook gewoon het handige, omdat je het beeld van de toekomst schetst.

Je hebt in China en in Antwerpen gestudeerd, was het meteen duidelijk voor jou dat fotografie iets was voor jou?

In het middelbaar heb ik IT gestudeerd. Daarna heb ik een beurs aangeboden gekregen om illustratie te gaan doen. Toen wist ik dat ik sowieso kunst wou studeren. Toen ben ik alle kunstscholen afgegaan in Vlaanderen en ik herinner mij dan dat ik bij fotografie was beland en mijn mama die mee was zei dat ik toen een fonkel in mijn ogen kreeg. 

Wat zou je tegen iemand zeggen die nu gaat beginnen in fotografie? 

Voornamelijk veel naar de les gaan en veel vragen stellen. Je mag geen schrik hebben om vragen te stellen en ook je hoeft niet altijd te volgen wat je docenten zeggen. Je mag dat als feedback zien en naar je eigen hand zetten. Het is belangrijk om naar jezelf te luisteren.